Er is geen escape-room, maar er valt niet te ontkomen aan een niet al te ver verleden.
Bij binnenkomst passeer je de namen van hen die gedeporteerd zijn en nooit meer Bergen zouden terugzien. Één van hen was David van Loon, Ome David van Loon, hoewel hij geen familie was. Huisvriend van bij mijn moeder thuis in de Kettingstraat. Huisvriend én zilversmid, want hij vervaardigde voor mijn moeders verjaardag eigenhandig twee zilveren servetringen. “VOOR MARIEKE, VAN OME DAVID” staat er ingegraveerd. En het jaartal: 1941. Nauwelijks één jaar later zal hij op 11 november 1942 als een van de eersten met zijn koffer op het station staan, eindbestemming Auschwitz.
Nee, in de Synagoge geen barokke beelden, geen levensgrote patriciërs-portretten, maar kleine dingen van kleine burgers. Keppeltjes, kandelaars, een verschoten gebedskleed, een paar servetringen. En veel vergeelde foto`s van mensen die niet konden beseffen wat hen te wachten stond.
Gek genoeg is dat nog steeds niet te beseffen, zelfs na al die jaren niet. Daarom die vitrines vol zwijgende en tegelijk veelzeggende getuigen. En die namen bij de ingang. In steen gebeiteld en dus onvergetelijk. Daarom is de Bergse Synagoge een monument, het is letterlijk een gedenk-teken. Een andere wereld in de Koevoetstraat.